Een eenzaam hart vol liefde

In mijn kinderjaren wist ik niet wat liefde betekende, hoe mooi, hoe puur en intens liefde kan zijn. Het was iets vreemds, het beangstigde mij, ik hield het op afstand en kon er moeilijk mee overweg. Tot er een liefdevol gezin op mijn pad kwam die mij stapje voor stapje probeerde te laten zien wat liefde is en wat het kan zijn. Het was een ware strijd om het toe te laten terwijl ik het o zo graag wilde. Zo leerde ik om lief te hebben maar ook om geliefd te worden; kusjes, knuffels maar vooral je hart openstellen hielpen mij daarbij om echte liefde te ervaren. Wat voelde ik mij geliefd en wat kreeg ik hierdoor een kracht, zo groots, zo bijzonder. Ik durfde de woorden ik hou van jullie dan ook voor het eerst naar inmiddels mijn gezin uit te spreken maar dan ook echt vanuit mijn hart,

Het was een lange zoektocht en ontdekkingsreis maar hoe eenzaam ik zo nu en dan ook was, ik had een hart vol liefde. De mooie herinneringen hadden een plekje in mijn hart gekregen en steeds vaker durfde ik mijn hart open te stellen.  Zo leerde ik 'Moffel' kennen, maar inmiddels was ik allang dat kleine, eenzame en vooral liefdesloze meisje niet meer maar ik was veranderd in een krachtige, sterke puber met een hart. Het was een prachtige tijd en 'Moffel' leerde mij een hele andere liefde beleven want ook dat was weer vreemd. Stapje voor stapje durfde ik dan ook echt te zeggen dat ik van hem hield, dat hij voor altijd een plekje in mijn hart zou hebben en ik durfde naar onze toekomst te kijken.

Ik wist altijd al dat ik moeder wilde worden en daar kon ik altijd heerlijk over dromen. Alles wat ik niet had maar inmiddels wel heb geleerd, beleefd en van geniet zou ik aan mijn kind(eren) leren maar vooral laten beleven. Toen de relatie van 'Moffel' en mij steeds meer serieuze vormen aan begon te nemen en onze leven steeds meer invulling begon te krijgen voelde ik iets in mijn hart. Mijn hart zit vol liefde, liefde die ik krijg van alle lieve mensen om me heen maar ook de liefde die ik uitdeel naar al die lieve mensen. Heel veel liefde heb ik voor 'Moffel' maar toch is er een liefde in mijn hart die onvervuld is. Ik heb veel te veel liefde dan dat ik nu kwijt kan en steeds vaker bestempel ik het met moederliefde.

Hoewel ik allang niet meer eenzaam ben, voel ik het zo nu en dan wel. Wat wil ik graag moeder worden, een wonder voelen die in mijn buik groeit, de band die je dan opbouwt maar vooral een kindje van 'Moffel' en mij. Niets is er volgens mij zo puur, zo intens, zo bijzonder en zo liefdevol als het krijgen van een kindje. De weg die 'Moffel' en ik nu samen bewandelen, beleven we toch allebei anders. Ook praten we er veel over samen, het is moeilijk om exact te beleven en te voelen wat de ander werkelijk voelt. Soms raak ik uitgeput, vergeet ik te genieten en gaan alle emoties met mij aan de haal maar dan voel ik weer die liefde en weet ik waarvoor en waarom ik het doe.

Soms ben ik dan ook bang dat we nooit geen papa en mama mogen worden. Alle liefde die in mijn hart zit kan niet groeien. Het zal alleen maar een plek maken voor eenzaamheid, intens veel verdriet, boosheid en teleurstelling. Ik wil de liefde niet kwijt raken maar juist laten groeien en bloeien tot de meest bijzondere band, van moeder en kind.

Gelukkig zijn er nog veel mogelijkheden en zijn we samen nog lang niet uitgestreden. Hopelijk worden we binnenkort zwanger en kan ik nogmaals een liefde ervaren die nu nog vreemd is. Ik blijf dromen, hopen en tot die tijd geef ik mezelf zo nu en dan wat liefde uit mijn hart.

Liefs Piertje